Nikt nie wyjdzie stąd żywy, J. Hopkins D. Sugerman

Tytuł: Nikt nie wyjdzie stąd żywy.

Autor: Jerry Hopkins, Danny Sugerman, w przekładzie Grzegorza Grątkowskiego.

Wydawca: Wydawnictwo BRITANNICA, Poznań 1992, wydanie I. 384 stron, zdjęcia w tekście, oprawa miękka lakierowana, format 11x18 cm.

Stan dobry – ogólne podniszczenie okładki oraz środka (podpis własnościowy na stronie tytułowej) – poza tym stan OK.

Oto Jim Morrison - pieśniarz, filozof, poeta, skazaniec, charyzmatyczny i nawiedzony uczeń ciemności, który odrzucał władzę w jakiejkolwiek postaci. Odkrywca badający „...granice rzeczywistości, po to by sprawdzić c się stanie...”

Wiesz, co powinniśmy zrobić? Jim leżał wyciągnięty na łóżku, gapiąc się w sufit. Mówił głosem, który jego koledzy już dobrze znali. Była to dziwaczna mieszanina prostackiej gwary z urąganiem nie wiadomo komu. Trudno było poznać, czy chłopak mówi poważnie, czy się zgrywa. Czasami używał tego tonu do odgrywania swych złośliwych kawałów. To znów, jak tym razem, rozmawiając z kolegą z uczelni Samem Kilmanem, pokrywał nim wątpliwości co do swego pomysłu. W ten sposób zmniejszał ryzyko.

• - Nie wiem. Co masz na myśli?
• - Załóżmy zespół rockowy - powiedział Jim, nie spuszczając oczu z sufitu.
• - Do diabła, stary, nie grałem na bębnach od siedmiu lat. A co ty byś robił?

Jim usiadł.

- Ja będę śpiewał - prawie nie wymawiał tych słów - „Uhmmmm gonnnna singggg”.

Sam spojrzał na niego niedowierzająco.

Potrafisz śpiewać? - zapytał.

• - A pierdolę. Nie potrafię śpiewać - odszczeknął Jim.
• - No dobra, załóżmy, że mamy zespół i powiedzmy, że ty śpiewasz - czego nie umiesz - to jak siebie nazwiemy?
• - THE DOORS - Drzwi! Jest znane. I jest nieznane. A to, co je dzieli, to Drzwi i nimi właśnie chcę być. Ja chcę być Drzwiami! - „Ahh wanna be th' dooorrrr...”

Jim Morrison był jeszcze za życia na dobrej drodze do zastania mitycznym bohaterem. Jest faktem raczej bezdyskusyjnym, że został nim po śmierci. Jego śmierć, okryta tajemnicą i nieustającymi nawet dziś dociekaniami, dopełniła jego konsekracji, zapewniła mu miejsce w panteonie utalentowanych, wrażliwych artystów, którzy życie odbierali zbyt intensywnie, by móc je wytrzymać - takich jak Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire, Lenny Bruce, Dylan Thomas, James Dean, Jimi Hendrix i inni.

Książka ta nic rozwija ani nie rozwiewa mitu Morrisona, ma raczej przypominać, że o Jimie i the Doors istnieje nie tylko legenda; że legenda w istocie została stworzona. Miejscami treść książki staje w otwartej opozycji do mitu, to znów nic różni się od niego. Cóż, taki był ten człowiek.

W moim osobistym przekonaniu Jim Morrison był bogiem. Dla niektórych spośród Was zabrzmi to jak ekstrawagancja, dla innych będzie to przynajmniej śmiałą deklaracją. Oczywiście, Morrison podkreślał, że wszyscy jesteśmy bogami i przeznaczeniem naszym jest stwarzać siebie samych. Ja chciałem tylko powiedzieć, że uważam go za boga współczesności. A przynajmniej za bożyszcze.

Aż do dzisiaj mało rozumieliśmy tego człowieka. Swoją działalnością w zespole Doors zdobywa sobie wciąż nowe kręgi odbiorców, podczas gdy prawdziwy talent i źródła jego inspiracji pozostają nieznane. Historie jego aresztowań i różnych wyczynów powtarzano w coraz bardziej pikantnych wersjach, a portret człowieka rozmywał się wraz z upływem czasu. Morrison odmienił życie Jerry'ego Hopkinsa i moje. Faktem jest, że odwrócił bieg życia wielu ludzi wokół siebie, nic tylko swego bezpośredniego kręgu, lecz także i tych, do których docierał jako kontrowersyjny wokalista i autor tekstów the Doors...

Spis treści:

Wstęp – Danny Sugerman;

• Napięty łuk;
• Lot strzały;
• Upadek strzały;

Posłowie – Michael McClure;

Podziękowania;

Dyskografia, książki, filmy.

- Polecam!