Tajemnice pól popielnicowych

Autor podejmuje próbę zrozumienia paneuropejskiego fenomenu, jakim było pojawienie się w drugiej połowie II tys. p.n.e, licznych cmentarzysk. Uważa, że przyczyn należy poszukiwać w przemianach, które zaszły w obrzędowości pogrzebowej oraz wyobrażeniach eschatologicznych na przełomie III i II tys. p.n.e. Wiązały się one z postrzeganiem ludzkiej substancjalności oraz podmiotowości, a w konsekwencji społecznej pozycji zmarłego. Ich skutkiem było upowszechnienie ciałopalenia. Kieruje to uwagę na doniosłość ognia w trakcie obrzędów pogrzebowych. Stał się on kluczowym narzędziem przeprowadzania zmarłego do zaświatów, czyli umożliwiał przezwyciężenie następstw śmierci biologicznej. Została ona podporządkowana śmierci rytualnej, stanowiącej znamienną cechę obrzędów przejścia. Zapanowanie nad śmiercią wiązało się z odkryciem i upowszechnieniem metalurgii stopowej. Te fundamentalne przemiany kulturowe znalazły odzwierciedlenie w mitach.