Pasierbica epoki / Kir Bułyczow

Bulwersująca, ale prawdziwa historia początków radzieckiej science fiction, oczyma jednego z najwybitniejszych autorów fantastyki w ZSRR.

Tezy i opinie Bułyczowa z tej pracy nie były popularne, także we współczesnej Rosji. Materiał długo przeleżał w szufladzie, opublikowany po raz pierwszy został dopiero w ukraińskim czasopiśmie branżowym.

Te szkice zacząłem pisać piętnaście lat temu, kiedy zacisk ideologicznej szczęki partii zelżał. Z nadzieją założyłem, że pojawiła się szansa, nie tylko na napisanie, ale nawet i na opublikowanie rzetelnej pracy na temat historii sowieckiej fantastyki. Tym bardziej, że podobnej pracy jeszcze nie było na rynku wydawniczym, a w jej miejscu ziała szara plama wypełniona słownymi kłamstwami. Rzadkie wyjątki w postaci artykułów Wsiewołoda Rewicza czy wydanej na emigracji książki L. Hellera „Wszechświat poza dogmatami”, były dostępne dla nielicznych. Zakazy były tak wszechmocne, że nawet w wyczerpującej bibliografii W. Bugrowa i I. Chalymbadżiego „Przedwojenna sowiecka fantastyka”, nie było E. Zamiatina i nie wspomniano tam o powieści M. Bułhakowa „Psie serce”. Nie jest to wina bibliografów; dzieła Zamiatina i Bułhakowa nie zaliczały się do literatury sowieckiej. A na jej czele, jak na demonstracji pierwszomajowej, szły powieści A. Kazancewa. A. Bielajewa i A. Adamowa. Zamiast historii podsuwali nam bezczelną, sprzedajną dziewkę, podobnie jak zamiast faktów z zakresu biologii – średniowieczne przesądy. Chciałem napisać nie tylko o książkach, ale i o tamtych czasach, o społeczeństwie, o losach pisarzy. Chciałem stworzyć malarski obraz, a nie sucho wymieniać obiekty analiz.