Szkaplerz Św. Charbela

z zaszytym wewnątrz olejem św. Charbela

+ obrazek z modlitwą

O Św. Charbelu

Św. Charbel (Józef Antoni Makhlouf) ur. 08.05.1828r. w Libanie.

Od dziecka miał szczególne nabożeństwo do Matki Boskiej i został jej poświęcony na własność. W wieku 23 lat wstąpił do Zakonu Maronitów i przybrał imię Charbel, co oznacza „Pomazaniec Boży”.

Otrzymał święcenia kapłańskie. Od młodości odznaczał się wielką pobożnością, skromnością i szczerością. Posiadał anielską czystość, którą emanował na całe otoczenie.

23 lata żył jak pustelnik. Oddawał się najsroższej pokucie i pracy, a jego długie posty, modlitwy, akty umartwiania się w zjednoczeniu z Bogiem uczyniły go aniołem w ludzkiej postaci.

Przez 39 lat swego kapłaństwa odprawiał Msze święte zawsze po solidnym przygotowaniu i zawsze kończył je długim, bo trwającym nawet 2 godziny dziękczynieniem.

Zmarł w wieku 70 lat. 25 grudnia, w dzień Bożego Narodzenia, o. Charbel został pochowany we wspólnym zakonnym grobie. W pierwszą noc po pogrzebie zauważono nad miejscem pochówku zakonnika oślepiające, tajemnicze światło, widoczne w całej dolinie, które świeciło nieustannie przez 45 nocy od dnia pogrzebu. Fakt ten wywołał wielkie poruszenie w całej okolicy. Tysiące chrześcijan i muzułmanów przybywało do grobu, aby zobaczyć to osobliwe zjawisko. Niektórym z przybyłych udało się otworzyć grób i zabrać ze sobą jako relikwię kawałek ubrania czy kilka włosów z brody eremity.

Grób o. Charbela został otwarty w obecności lekarza i innych urzędowych świadków. Była w nim woda z mułem, ale zwłoki świętego pustelnika pozostały nienaruszone. Po wyjęciu z grobu ciało poddano badaniom; stwierdzono, że nie miało ono najmniejszych śladów pośmiertnego rozkładu i wydzielało wspaniały zapach oraz płyn nieznanego pochodzenia (pewien rodzaj surowicy z krwią). Do dnia dzisiejszego płyn ten wypływa z ciała Świętego i jest znakiem Chrystusowej mocy uzdrawiania. Ciało o. Charbela zostało obmyte, ubrane w nowe szaty i włożone do otwartej trumny, która została złożona w klasztornym schowku, niedostępnym dla wiernych. Co dwa tygodnie zakonnicy musieli zmieniać szaty na ciele o. Charbela z powodu nieustannie wydzielającego się płynu.

Przez 67 lat jego ciało było nienaruszone, a u jego grobu działy się liczne cuda i tysiące uzdrowień na duszy i ciele.